PostNL is al tijden geen groot beursfonds meer en is inmiddels gedegradeerd tot de smallcap-divisie. Na jarenlange misère gaf de coronacrisis de onderneming een flinke duw omhoog toen de pakketdienst op volle toeren draaide tijdens de lockdowns. De Russische inval in Oekraïne en de inflatie zorgden voor een abrupt einde aan de groeispurt. PostNL kampt bovendien met krapte op de arbeidsmarkt en tegelijkertijd met overcapaciteit op de pakketdienstmarkt.

We leven in Europa niet meer in een tijdperk waar het creëren van aandeelhouderswaarde centraal staat. Bestuurders dienen de belangen van vele stakeholders; aandeelhouders komen steeds verder achteraan te staan. Daar kun je veel van vinden, maar zelfs de meest verstokte socialist zal erkennen dat beleggers er bij PostNL wel erg bekaaid van af zijn gekomen. Onder het bewind van Verhagen zijn aandeelhouders ook inclusief dividend grofweg een vijfde armer geworden, zelfs zonder rekening te houden met inflatie. Veel bedrijven, ook in de logistieke sector, zijn in die periode verdubbeld of verdrievoudigd in koers.

President-commissaris Jan Nooitgedagt verdedigde de herbenoeming van Verhagen met verve en bleef benadrukken dat zij zich zo hard had ingezet voor de onderneming. Toegegeven, in het afgelopen decennium is het heikele pensioen-dossier opgelost, ziet de balans er gezonder uit, zijn verlieslatende buitenlandse activiteiten verkocht en is concurrent Sandd overgenomen. Bovenal is de boel bij elkaar gehouden; klanten en werknemers zijn niet massaal weggelopen en het duurzame sausje over de strategie is verdikt.

Toch is het redelijk om na tien jaar de balans op te maken. De meeste klanten zullen waarschijnlijk een zeven als rapportcijfer geven, en veel werknemers een zesje. Een acht voor de duurzame initiatieven is dik verdiend. Met flink wat welwillendheid tot slot een drie voor aandeelhouderswaarde.

Met een drie voor wiskunde blijf je dus zitten…

Errol Keyner is adjunct-directeur van de VEB